Jeanna Fine died, dejected and obscured by a world that does not and will not know the totally singular, truly unique impact of her work and life, the unique star that she is and will forever be. Many fine things are best hidden from simpletons, for protection; Jeanna being one of the finer ones.

Such is the way of this world that not even the specific date of her death is logged, stated merely as October 2025. When I was studying at the Royal Academy of Dramatic fucking Art in London, I kept a photo of Jeanna hidden in my notebook, as a secret friend. I had discovered her at 17, soon after running away to London in the early 90s, when I (a total virgin until 23 y/o and mortified) would venture out at night to explore the crummy little porno stores in the dark, narrow, damp, jack the reaper streets of the red light part of Soho.

A beginner’s entry level introduction to her work would include Hothouse Rose (1991), Brandy and Alexander (1991), Party Doll A Go- Go! (1991), Catwalk (1995) and, imperatively, Velvet (1995) — an absurdist opus ideally enjoyed in tandem with its companion making-of documentary by Dag Yngvesson: Rated X: A Journey Through Porn; a tenderly awkward, fly on the wall, softly revealing, fantastic doc. Dag zeroes in on Jeanna, observing her with kindness and respect. Most of these films of her peak era were shot on 35mm, with good (at times, great) production values and original stories, (though Hothouse Rose is inspired by All About Eve, hah). Exemplary examples of a legitimage genre of cinema, no different than sci-fi, drama, comedy etc, but forever maligned by its own ardent consumer; society. Jeanna Fine was a brilliant actress, improviser, an untrained and intuitive, courageous and generous performer, the very best in the history of the genre, in my opinion.

What I saw in Jeanna gave me courage, a anarchic freedom that comes from discovering that cinematic magic can be made under any circumstances, to not be afraid to get my hands dirty, to use my vulnerable body as a means to communicate. When she was supported by good material and a capable director (her preferred setting) she was outstanding; when she had neither (quickie gonzo money grab) she usually took over, inventing plot and dialog on the spot, confidently buldozing whatever was available into a solid performance with humor, irreverence and humanity.

Dead at just 62 and I’m livid at the world for making her feel less than*, which eventually made her retreat and be unkind to herself. There was childhood trauma there too.

Louise Brooks was dealt a similar hand which drove her to dispair and self destruction, nearly to death; in the nick of time she was rescued, nurtured back to life, brought back into the light, restored and re-discovered, rightfully revered. Jeanna didn’t have the same luck but today’s vomitous world is far too cowardly for miracles.

I will forever speak of her.

Godspeed Angelique, secret friend.

*Although you peasants truly do not deserve it, I will nevertheless bless you with a rare audio interview of Jeanna’s, part of track by the music band Self Defence Family: part 1 + part 2.

some things, archived :

→ a

→ b

→ c

→ d

→ e

Delivery (2004, feature film)

Feature film by Nikos Panayotopoulos

Starring Thanos Samaras, Alexia Kaltsiki, Errikos Litsis

A young man arrives in Athens searching for work and ends up as a pizza delivery boy, moving through the city’s decaying neighborhoods. Each delivery pulls him deeper into the bleak lives of the lost and desperate, until he finally ascends from the city’s ruins, a messianic figure.

2004 Venice Film Festival Golden Lion Nominee
2004 FIPRESCI Prize Winner

https://www.imdb.com/title/tt0431720/reference/

Valse Sentimentale (2007)

Feature film by Constantina Voulgaris

Starring Thanos Samaras and Loukia Michalopoulou

In the ample downtime of a Greek summer-in-the-city, while everybody else is sunning and hooking up out in the islands, Stamatis and Electra, two young bohemian loner misfits, meet in the heart of Exarchia, the bustling artist quarter of Athens.

Yearning for each other but too cool to dare, too clumsy not to step on each other’s Doc Martens, too damn sentimental not to surrender in the end to that old-fashioned thing called love.

https://www.imdb.com/title/tt1142438/reference/

Θέατρο Αμόρε

IV Δοκιμές Εξώστης 6–16 Μαΐου 2005
Ο Κόσμος στο Βυθό του Γκάρυ Όουεν

Σκηνοθεσία Έκτορας Λυγίζος

Μετάφραση Κατερίνα Κωνσταντινάκου – Έκτορας Λυγίζος
Σκηνικά – κοστούμια Μάγιου Τρικεριώτη
Φωτισμοί Δημήτρης Κλεισιμάτης
Μουσική Νίκος Πατεράκης
Βοηθοί σκηνοθέτη Σοφία Βγενόπουλου – Παναγιώτα Κωνσταντινάκου

Διανομή
Θάνος Σαμαράς …………………Ντάρεν
Δέσποινα Γεωργακοπούλου ……Κέλλι
Γιώργος Τσουλάρης ……………Τζούλιαν
Ασπασία Αλευρά…………………Τάρα

Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2008

Βρικόλακες του Ερρίκου Ίψεν
Το Σχολείον, Χώρος B
27-31 Ιουλίου

Μετάφραση Μαργαρίτα Μέλμπεργκ
Σκηνοθεσία Έκτορας Λυγίζος
Σκηνικά – Κοστούμια Μαγιού Τρικεριώτη
Φωτισμοί Max Penzel
Δραματουργική επεξεργασία Κατερίνα & Παναγιώτα Κωνσταντινάκου
Επιμέλεια κίνησης Μαριέλα Νέστορα
Διδασκαλία χορωδίας Χαράλαμπος Γωγιός
Βοηθός σκηνοθέτη Γεωργία Ψυχογυιού

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά):
Πολυξένη Ακλίδη ………………… Ρεγκίνε Έγκστραντ
Νίκος Γεωργάκης ………………… Πάστορας Μάντερς
Γιώργος Ζιόβας ………………… Γιάκομπ Έγκστραντ
Ανέζα Παπαδοπούλου ………………… Έλεν Άλβινγκ
Θάνος Σαμαράς ………………… Όσβαλντ Άλβινγκ

for so much time already, this has been the life

Dear diary, apologies for neglecting you but I done broke, so I hide.

Yvette Vickers was a stage and b-movie actress of the 1950s, mostly known for her roles in The Attack of the 50 Foot Woman (1958) and the Attack of the Giant Leeches (1959). Her first movie appearance was more promising -albeit uncredited- in Sunset Boulevard (1950) as “Giggling Girl on Phone”, in the Christmas party scene. It seems Yvette wasn’t as career focused or as lucky as her peroxide contemporaries, Marilyn, Jane or Mamie were. Playboy playmate for July 1959 (shot by Russ Meyer), she drifted to bit parts in the 60s, developing a reputation of a man-stealing, fast party girl, slowly fading out of the industry altogether.

Jump to April of 2011, when a concerned neighbor discovered her dead body in her Benedict Canyon two-story home, a decrepit gem of a tiny wooden pied-à-terre (about 700 ft2 / 65 m2), which had been her home since the 50s. She had no family or friends, preferring to keep to herself, apparently becoming increasingly paranoid that she was being stalked. (What if she was right?..)

The house was built on a steep hill in Benedict Canyon by very dense woods and was literally being consumed by trees breaking into it from all sides, taking over and devouring it from within. It was also infested with ants, rats and spiders. Yvette herself was also in a similar state. The electricity was on autopay and had not been cut off in the 6-12 months she had been laying on the carpeted floor next to a still turned on heater. The following description might be rough but it’s what death naturally does to a body. It still feels disrespectful. Anyway,

“Examination of the decedent’s chest and abdomen reveals no internal organs; these areas are filled with spider web-like material. The head shows a small area with gray hair. No eyes are present. The examination of the head discloses no brain tissue.”

A half brother came out of the woodwork, claimed her humble estate and immediately put the house on the market. He had movers throw all of Yvette’s belongings in the trash; press clippings, movie scripts, clothes, mementos, photographs, recordings, everything was hauled away to the public dump, while Yvette was cremated. The house sold for half the asking price, a mere $275,000 and was promptly demolished.

Somebody broke into her home before the demolition and filmed the cobwebbed, empty space. I recognized it as being the set for many of her pin up photos and I spliced some obvious ones together. It’s so eerie to see the crisp, black and white images of young Yvette next to the somber reality that came to be many years later.

[click on thumbnails for high res]

Within a few weeks, nothing was left of Yvette Vickers, but for some old movie clips on youtube.

She joins the many ghosts of Old Hollywood.

I like and respect Yvette. Well spoken, soft spoken, an artist, unapologetically sensual and chaotic, did her thing against social conventions of her time and she seemed to have really enjoyed her life.

Her orphaned wig among the cobwebs..

P.S.
Check this out:
This is what ghosts are:

από ένα γράμμα προς Στάβερη

“..άσχετο, δεν ξέρω αν στο έδειξα, το καλοκαίρι του 2009 χωρίσαμε με τον ****** και θα έφευγα απο εκείνο το διαμέρισμα. Ένα σούρουπο τράβηξα ένα βίντεο (από τα πολλά video-diaries εκείνου του φρικιαστικού καλoκαιριού) μπροστά σε εκείνο το γαμημένο βιτρώ που μας είχες φωτογραφίσει με τη Lela. Διαβάζω στο ημερολόγιο μου σημείωση· να ξέρω πως δεν θα μπορώ στο μέλλον να ανακαλέσω το μέγεθος και την αίσθηση εκείνου του πόνου, αναποφευκτα και ακούσια θα τον έσβηνα για να μη με σκοτώσει*, αλλά τουλάχιστον να ξέρω ότι δύναται να υπάρχει ένας τέτοιος πόνος, τόσο σοκαριστικά απερίγραπτος, τόσο απερίγραπτα αβάσταχτος, τόσο αβάσταχτα συνεχής που καταλαμβάνει όλο τον χώρο, να μη στέκεται πουθενά το μάτι σου, να μην έχεις πιά ακοή αλλά έναν μόνιμο, θολό βόμβο, να θέλεις να ξεσκίσεις τη σάρκα σου ουρλιάζοντας να βγεις από το σώμα σου, να περιμένεις τον ύπνο για να πάρεις μια αναπνοή.

Πριν λίγο καιρό βρέθηκα σε ένα ρετιρέ σε εκείνη τη γειτονιά για τα γυρίσματα μιας μαλακίας ταινίας ενός Γάλλου. Ένα πλάνο ήταν στο μπαλκόνι και βγαίνοντας – μου κόπηκε η ανάσα. Το σπίτι μου, εκείνο το σπίτι, ήταν λίγα μέτρα απέναντι, σε λευκό σάβανο, σφραγισμένο σαν μνήμα. Τον (με) σκέφτηκα να στέκεται ακόμα πίσω από το πράσινο βιτρώ μη μπορώντας να ανασάνει. Τράβηξα βιαστικά ένα βίντεο πριν χαθεί το φάντασμα.

Για να βεβαιωθώ (και φυσικά για να λουστώ σε λυρικό δράμα) ένωσα τα δύο βίντεο. Κούμπωναν. Το καλοκαίρι του 2009 πέθανα, το φάντασμα συνέχισε στη θέση μου, σύρθηκε σε Αμερικές και άλλες πούτσες και εγώ έμεινα εκεί πίσω από το βιτρώ, ακόμα εκεί, κλεισμένος.”

⇣
⇣
⇣
⇣
⇣
Κατά υστερική σύμπτωση το τελευταίο πλάνο εκείνου του γαλλικού φιλμ echoes τη σιλουέτα μου στο γαμωβιτρώ.

κοσμηματοθήκη #8  θάνος σαμαράς

είναι καιρός που έσπασε ο καθρέφτης που κοιταζόταν τις παρασκευές. δεν τον αντικατέστησε. έσπασε αλλά δεν έπεσε. διερράγη. όλο μαχαίρια θαρρείς πολλαπλά και σε σχήματα ανομοιογενή. που αν η κλυταιμνήστρα είχε πολλές αδερφές κι ήθελαν όλες να σκοτώσουν θα εξυπηρετούσε.  κοιτιέται μέσα γελώντας (με) το συντρίμμι του. κάθε που βρέχει πάει κάθεται στη γδαρμένη ροζ βελούδινη πολυθρόνα. δίπλα στο παράθυρο. η γάτα ανάμεσα στα κρόσια παίζει με τις ξεχειλωμένες καλτσες του. του ματώνει τις φτέρνες. αυτός αδιαφορεί. κοιτάζει την υγροποιημένη πόλη με τα ψεύτικα φώτα. ανοίγει το ξεβαμμένο πράσινο κουτί με τα σοκολατάκια βισκόντι. τρώει το τελευταίο κλείνοντας τα μάτια. χύνει αγριοκέρασο. κοιμάται σαν ζώο υπό εξαφάνιση. τα βράδια πετάγεται έντρομος. τρέχει στην ταράτσα. βρέχει καταρράκτες. φωνάζει στο φάντασμα να βγει. νομίζει είναι ελσινόρη. οι γείτονες καλούν την αστυνομία. το τμήμα της καλλιδρομίου δεν αποκρίνεται σε ψυχικά συμβάντα. κοιμάται στο παρκέ. το πρωί στη λίμνη γύρω από το σώμα του κολυμπάνε ερμαφρόδιτοι κύκνοι. μέχρι το μεσημέρι λιώνουν χαρτοπολτός ή τους τρώει η γάτα. οι εραστές διαδίδουν ιστορίες. πως η μισή του μεριά είναι από ροδοπέταλο. άλλος μιλά για στόμα ναρκοπέδιο. χιλιάδες φιλημένους νεκρούς. ψέματα; αλήθειες. τα ταμπλόιντ δεν λένε. τώρα τελευταία σκοτώνει πεταλούδες. τις ντύνει νύφες και τις φωτογραφίζει κάτω από φώτα φθορίου. στέλνει τις φωτογραφίες στην ελίζαμπεθ τέιλορ. εκείνη κολακεύεται μα δεν του απαντάει ποτέ. κάποτε θα συναντηθούν στη βενετία.
θα είναι έξι αυγούστου. θα πεθάνουν χορεύοντας.

Κυριάκος Χαρίτος

..κοιμάται σαν ζώο υπό εξαφάνιση..
..χιλιάδες φιλημένους νεκρούς ..
..τώρα τελευταία σκοτώνει πεταλούδες ..
..νομίζει είναι ελσινόρη ..
..στόμα ναρκοπέδιο..

Πως ξέρει κάποιος άγνωστος τόσα για μένα, με τέτοια ακρίβεια;

Great idea, moving to Exarcheia; so I can envelope myself in the vibrating murmur in dolby stereo surround, of all these buzzing people in all these bars, fervently socializing. How does one arrange these things? Are they all friends? Did they make plans to meet or just happen to run into each other and went for a drink? Sitting across each other, they seem so engrossed in each other, taking turns to chime in or naturally cut in like butter with the next joke or tea. So relaxed and at ease and pleased and in flow. The fuck are they saying to each other? What the fuck is that like? How the goddamn fuck does one do that? 

Writhing with envy; Lucky I don’t own a gυn. 

Emo at 48? Good grief.

All the places that a C- face on a B+ body will accept you.

Ran into someone on Friday, I was rushing out of FedEx with a new pair of silk Lanvin pants I tracked down in Tokyo and I felt eyes on me so I turned, he was smiling, I smiled back, stopped as if I recognized him and spewed a chirpful hi! Spent 10 mins chatting about my struggles to have my fucking film produced and about his home on Andros island. I don’t know who he is. He seemed nice. I sort of think he might be someone I thought I disliked, but he seemed nice. Early onset of Alzheimer’s is no fun but at least I don’t have to be fully present which takes the edge off.

It’s becoming very clear to me how people end up shοοting up places. The shοοter is often the least guilty one. The trιgger is truly pulled by those getting shοt. Beat someone up long enough and you’ll bring it on yourself.

If you’re reading this, email me, let’s go for tea or food, I’ll make a reservation.

dear diary,
a curious predicament; the quotidien horrors, momentarily dulled so effectively by way of russian distillery goods, make it possible to appear relatively normal; that is the current modus operandi. Stay tuned, for more unfortunate posts.

“The script called for a flashback to show how Sebastian, “suddenly, last summer” in Spain, realizes he is not young any more and loses his powers of manipulation. Sensing his vulnerability, his exploited playthings turn on him and punish him in some unspeakable manner.”

So, self, today marks the day I officially became he.

Good luck.

It was a very good, satisfying experience and I’m damn proud of the results.

First day of rehearsals, said all the wrong things, spontaneously exposed myself in many awkward ways, possibly causing irreversible damage in the balance, felt cripplingly inadequate.

and then that happened

Rehearsals start March 1st, for 3 months.

3 years back in Athens. I was certain it would feel like home but I’ve never felt so out of place. People here are ghosts. Now what.

fuck real locations.

“Mon coeur est bon, mais je suis un monstre.”

Ούτε 3 χρόνια πίσω στην Ελλάδα, και έχω γεράσει 10 χρόνια.